Minihomilie na ostatnie dni przed Narodzeniem Pańskim.
Pniedziałek 20 grudnia
Łk 1,26-38 Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą”. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego ojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”. Wtedy odszedł od Niej anioł.
Bogacz uraczył weselnych gości swojej córki… wodą. Zdziwionym wytłumaczył się:
– Chciałem podać wam to co najlepsze. Poszedłem na targ i spytałem czy są dobre ryby. Powiedziano mi, że są dobre, jak miód. Spytałem więc o miód. Powiedziano mi, że jest złocisty, niczym oliwa. Kiedy spytałem o oliwę, usłyszałem, że jest klarowna jak woda. Więc doszedłem do wniosku, że woda będzie najlepsza…
Bóg daje nam swojego syna NAJLEPSZEGO, przekazując Go światu przez NAJLEPSZĄ Matkę. On sam wie, co dla nas jest NAJLEPSZE.
Wtorek 21 grudnia
Łk 1,39-45 W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w łonie moim. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”.
– Mamo, czy ta koszula jest brudna?
– Brudna.
– Jak możesz mówić, że jest brudna, skoro na nią nawet nie spojrzałaś.
– Gdyby była czysta, wiedziałbyś o tym i nie musiałbyś mnie pytać mnie o zdanie.
Maryja, słysząc o brzemiennej Elżbiecie, pomyślała: pewnie potrzebuje mojej pomocy. I nie zwlekając, z pośpiechem, ruszyła do niej. Kto wie, kto czuje, nie zadaje pytań. Miłość nie pyta, miłość służy.
Środa 22 grudnia
Łk 1,46-56 W owym czasie Maryja rzekła: „Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, Zbawcy moim. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy, oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, święte jest imię Jego. A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenia nad tymi, co się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami,a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwa na wieki”.Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.
Do proboszcza przyszedł człowiek z gęsto zapisanym brulionem.
– To przepis na nową religię – wyjaśnił. – Zebrałem tu wszystko, co najlepsze w innych systemach wierzeń i wyznaniach. Nich mi ksiądz powie, co zrobić, żeby to zdobyło uznanie u ludzi.
– Najlepiej, gdyby pan się dał za to, co napisał, ukrzyżować – odpowiedział proboszcz.
Bóg nie ma względu na wielkość czy mądrość, ale na uniżenie – na to, jak głęboko ktoś jest w stanie się ugiąć, pochylić. I do ludzi przemawia mocniej świadectwo, niż najszersza wiedza. Cień jest najlepszym tłem dla Światłości.
Czwartek 23 grudnia
Łk 1,57-66 Dla Elżbiety nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza. Jednakże matka jego odpowiedziała: „Nie, lecz ma otrzymać imię Jan”.Odrzekli jej: „Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię”. Pytali się więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać. On zażądał tabliczki i napisał: „Jan będzie mu na imię”. I wszyscy się dziwili. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał, i mówił wielbiąc Boga. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: „Kimże będzie to dziecię?” Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
– Kto to jest filozof?
– Filozof przypomina trochę niewidomego, co w ciemnym pokoju poszukuje czarnego kota, którego w tym pokoju w ogóle nie ma.
– A kim jest teolog?
– Teolog, to właściwie ktoś taki sam, jak filozof. Tylko teologowi mimo wszystko tego kota udaje się czasami znaleźć.
Zachariasz i Elżbieta znaleźli łaskę u Boga, choć ludziom zdawało się, że nie ma na nią miejsca w ich życiu. Dlatego tak wielką radość budzi w nich narodzenie dziecka – Jana.
Czy wiesz, że w twoim życiu cuda chodzą parami? Pierwszy cud to ten, że Bóg daje ci łaskę. Drugi pojawia się wówczas, gdy poznajesz go, że to cud i jesteś zań wdzięczny.
Piątek 24 grudnia
Łk 1,67-79 Zachariasz, ojciec Jana, został napełniony Duchem Świętym i prorokował, mówiąc: „Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, bo lud swój nawiedził i wyzwolił, i wzbudził dla nas moc zbawczą w domu swego sługi Dawida: jak zapowiedział od dawna przez usta swych świętych proroków; że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą; że naszym ojcom okaże miłosierdzie i wspomni na swe święte przymierze, na przysięgę, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi. Da nam, że z mocy nieprzyjaciół wyrwani służyć Mu będziemy bez lęku, w pobożności i sprawiedliwości przed Nim, po wszystkie dni nasze. A i ty, dziecię, zwać się będziesz prorokiem Najwyższego, gdyż pójdziesz przed Panem przygotować Mu drogi; Jego ludowi dasz poznać zbawienie, przez odpuszczenie mu grzechów, dzięki serdecznej litości naszego Boga, z jaką nas nawiedzi z wysoka Wschodzące Słońce, by światłem stać się dla tych, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze kroki skierować na drogę pokoju”.
Przychodzi baba do… nieba.
– Wpuszczę cię, jeśli uzbierasz sto punktów – mówi do niej anioł stojący przy bramie. – Zaczynamy.
Baba się zgadza, nie ma wyjścia.
– Modliłam się codziennie! – mówi.
– Pół punktu.
– Co? Tak mało?
– Nie dyskutuj, bo cie nie wpuszczę. Co jeszcze?
– Czytałam gazety pobożne i książki…
– Półtora punktu.
– Dawałam na ofiarę, chodziłam do kościoła, przyjmowałam księdza po kolędzie…
Anioł zanotował wszystko, zliczył:
– Uzbierało się tego dwadzieścia trzy punkty.
– Tylko tyle? To znaczy, że nie wejdę do nieba?
– Nie.
– Jezu, ratuj!
– O, za to, co zrobiłaś teraz dostajesz sto pięćdziesiąt punktów ekstra. Wchodź!
Ma swoją siłę modlitwa, jałmużna i pobożna lektura. Ale są one niczym,. wobec ufności położonej w Jezusie. Błogosławiony Pan Bóg! – woła Zachariasz. Nie my, nasze myśli, słowa czy uczynki, ale Pan Bóg w nich.
