Minihomilie na czas Bożego Narodzenia.
27 grudnia
J 20,2-8 Pierwszego dnia po szabacie Maria Magdalena pobiegła i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”.
Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu.
Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył.
Pewien zakonnik popełnił jakieś przewinienie. Przyszli współbracia do opata i mówią mu:
– Ukarz go, ojcze. Nie możesz tego, co się stało, zbyć swą pobłażliwością, bowiem wszyscy widzieliśmy postępek naszego brata. A przecież Bóg dał nam oczy nie po to, byśmy widząc czyjś grzech, pozostawali bezczynni…
– Pamiętajcie o jednym – odpowiedział im opat. – Pamiętajcie, że Bóg dał wam nie tylko oczy, ale również powieki…
Ile pokory jest w wyznaniu Jana o sobie, jako o uczniu, który „ujrzał i uwierzył”, podczas, gdy dosłownie kilka wierszy dalej skrzętnie notuje słowa Jezusa „błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. Cóż, trzeba umieć patrzeć. A umieć patrzeć oznacza – używać nie tylko oczu, ale także i powiek…
28 grudnia
Mt 2,13-18 Gdy Mędrcy odjechali, oto anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie i rzekł: „Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić”.
On wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu; tam pozostał aż do śmierci Heroda. Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka: „Z Egiptu wezwałem Syna mego”.
Wtedy Herod widząc, że go Mędrcy zawiedli, wpadł w straszny gniew. Posłał oprawców do Betlejem i całej okolicy i kazał pozabijać wszystkich chłopców w wieku do lat dwóch, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od Mędrców.
Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza: „Krzyk usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki. Rachel opłakuje swe dzieci i nie chce utulić się w żalu, bo ich już nie ma”.
Święta Teresa wiele czasu poświęciła na modlitwę przed długa i niebezpieczną podróżą, prosząc Pana Boga o opiekę. Jednak podróż przyniosła więcej upokorzeń i niebezpieczeństw, niż pożytków. Po powrocie stając więc do modlitwy zaczęła się uskarżać, że Pan Bóg jej nie wysłuchał. Aż Pan Bóg do niej przemówił:
– Nie wiem o co ci chodzi. Przecież wiesz, jak zwykłem traktować swoich przyjaciół…
– Pewnie dlatego tak niewielu ich masz – wyrwało się Teresie.
Młodziankowie, to pierwsi przyjaciele Jezusa. Im kto bardziej sponiewierany i umęczony, tym bliższym jest przyjacielem Jezusa.
29 grudnia
Łk 2,22-35 Gdy upłynęły dni Ich oczyszczenia według Prawa Mojżeszowego, Rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: „Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu”. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z przepisem Prawa Pańskiego.
A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego. Za natchnieniem więc Ducha przyszedł do świątyni. A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
„Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela”.
A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”.
Pewien rabin był tak dobrym człowiekiem, że żaden żebrak nie opuścił jego domu, nie otrzymawszy jakiegoś wsparcia. Pewnego razu, kiedy w domu rabina nie było już nic do oddania, a w przedpokoju cierpliwie czekał jakiegoś wsparcia kolejny żebrak, rabin podarował mu jeden z pierścionków swojej żony. Ta natychmiast odkrywszy brak klejnotu jęła rozpaczać:
– Jak mogłeś, jak mogłeś? To nic, że dostałam go od mojej matki. Ale w dodatku był to najdroższy pierścionek ze wszystkich, jakie mam, wart majątek!
Rabin nie słuchał tych lamentów już więcej, tylko ruszył w pogoń za żebrakiem. Dopadł go za rogiem.
– Posłuchaj, dobry człowieku – dyszał ciężko zziajany – Właśnie dowiedziałem się, że klejnot, który ci ofiarowałem, wart jest bardzo dużo pieniędzy. Więc bądź uważny i nie sprzedaj go za tanio. żeby cie kto nie oszukał.
Jezus taki mały, a taki wielki zarazem: Światło na oświecenie pogan, chwała Izraela… Bóg największe skarby kryje w tym, co małe i niepozorne.
30 grudnia
Łk 2,36-40 Gdy Rodzice przynieśli Dzieciątko Jezus do świątyni, była tam prorokini Anna, córka Fanuela z okolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą.
Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy.
A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret.
Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.
Znany artysta malował ozdabiał monumentalnym malowidłem sklepienie kolejnego kościoła. Chcąc sprawdzić proporcje uwiecznianych postaci postanowił przyjrzeć się swemu dziełu z pewnej odległości. W zapamiętaniu zaczął się cofać, nieświadom, że oto zbliża się do krawędzi rusztowania. Był zaledwie pół kroku od przepaści, gdy niebezpieczeństwo spostrzegł jego pomocnik. Nim zdążyłby krzyknąć, wytłumaczyć, co się dzieje, byłoby za późno. W ułamku sekundy zdecydował inaczej: kubłem farby, który trzymał w ręku, z całej siły chlusnął na ścianę, niszcząc dopiero co ukończone malowidło.
– Coś zrobił! – wykrzyknął mistrz rzucając się z pięściami do przodu, w stronę swojego pomocnika.
– Uratowałem ci życie, mistrzu.
Gdyby Bóg nie zabrał prorokini Annie przedwcześnie męża, nie służyłaby Mu w świątyni, nie spotkałaby tutaj Chrystusa. Kiedy tobie Bóg czasem coś zabierze lub zniszczy – pomyśl: może w ten sposób ratuje ci życie, albo przeznacza do większych, ważniejszych spraw?….
31 grudnia
J 1,1-18 Na początku było Słowo,
a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo.
Ono było na początku u Boga.
Wszystko przez Nie się stało,
a bez Niego nic się nie stało,
co się stało.
W Nim było życie,
a życie było światłością ludzi,
a światłość w ciemności świeci
i ciemność jej nie ogarnęła.
Pojawił się człowiek posłany przez Boga,
Jan mu było na imię.
Przyszedł on na świadectwo,
aby zaświadczyć o Światłości,
by wszyscy uwierzyli przez niego.
Nie był on światłością,
lecz posłanym, aby zaświadczyć o Światłości.
Była Światłość prawdziwa,
która oświeca każdego człowieka,
gdy na świat przychodzi.
Na świecie było Słowo,
a świat stał się przez Nie,
lecz świat Go nie poznał.
Przyszło do swojej własności,
a swoi Go nie przyjęli.
Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli,
dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi,
tym, którzy wierzą w imię Jego,
którzy ani z krwi,
ani z żądzy ciała,
ani z woli męża,
ale z Boga się narodzili.
Słowo stało się ciałem
i zamieszkało między nami.
I oglądaliśmy Jego chwałę,
chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca,
pełen łaski i prawdy.
Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: „Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.
Syn słynnego pianisty chcąc spłatać psikusa swemu ojcu, robił rzecz następującą: w nocy zakradał się do stojącego w salonie fortepianu i grał gamę:
– Do…, re…, mi…, fa…, sol…, la…, si… – i tu urwał, nie kończąc gamy, natychmiast cichaczem wracając do łóżka. Krótką chwilę potem ojciec wypadał ze swojej sypialni i dogrywał:
– Do… – ostatni dźwięk gamy. Nie zmrużyłby oka. gdyby oktawa pozostała niedokończona.
Bóg uczynił swoje Słowo Ciałem, by dokończyć dzieła, by stworzenie dopełnić odkupieniem.
Jezus Zbawiciel, jest – niczym ósmy dzień tygodnia – jest niczym dźwięk dopełniający całość gamy. To, co Bóg w procesie stworzenia widział jako dobre, w osobie Chrystusa stało się doskonałe.
1 stycznia
Łk 2,16-21 Pasterze pospiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu.
A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali.
Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu.
A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane.
Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać Dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.
Mąż wróciwszy z pracy, zastaje w domu żonę z opatrunkami na obu uszach.
– Co się stało, kochanie.
– Nic takiego. Kiedy prasowałam, zadzwonił telefon. Odruchowo przyłożyłam do ucha żelazko…
– Ale dlaczego masz opatrunki na obu uszach?
– A, bo mnie tak strasznie bolało, że chciałam zadzwonić po pogotowie.
Zachowywać sprawy i rozważać je w swoim sercu – jak Maryja – znaczy tyle, co nabierać doświadczenia, uczyć się. Nowy rok nie jest okazją tylko do niepokoju o przyszłość. To okazja, by rozważać przeszłość przechowywaną w sercu. Rozważać i uczyć się, uczyć się, uczyć…
