Kategoria: Zdjęcia

Ludzie i miejsca zatrzymane w kadrze.

Szkoła

Podróż jest szkołą, spotkani ludzie – nauczycielami. Uśmiechnięte dziecko uczy, że trzeba się uśmiechać; płaczące – ze łzy nie są powodem do wstydu.
Sprzedawca taboretów jest wyrzutem mojego lenistwa. Z wiecznego niezadowolenia leczą straganiarki: ta z cukierkami i zaraz obok druga, która podaje na przekąskę suszone koniki polne.
Warto ruszyć się z domu. Sp szkoły. Żeby nie spleśnieć.

Zdjęcia zrobiłem w Meksyku w lutym 2020 r.

Quincenieras – Piętnastolatki. 15. urodziny dziewcząt, to małe wesele. Tyle, że bez pana młodego. Te dwie, to bliźniaczki.
Jedna pani w całości. I kilka połówek.
Suszone koniki polne czy orzeszki?
Nie tylko jedzenie robi się na ulicy. Obrazy też. Twórca i jego pracownia.
Dziewczynka z cukierkami.
A przymierzalnia jest za filarkiem.
Troska o bezpieczeństwo, to KOŃeczność.
Stwierdzono, że w razie wypadku pasażer motocykla jest znacznie bardziej narażony na urazy, niż kierujący. Więc kiedy kask jest jeden, wiadomo kto to ubiera.
Kiedy nie działa przesyłanie danych przez bluetooth.
Skamieniałości.
Kiedy na bloku operacyjnym słabo płacą i musisz dorabiać w ochronie (to było jeszcze przed pandemiją)..
Lodołamacz.
Spokojne życie staruszka.
Kamieniarz.
Jestę szamanę. Zaraz będę czarował czary. Tylko pióropusz założę.
Maszyna do czyszczenia butow. I maszynista.
Dystrybutor bibuły wypchanej tytoniem papierosy sprzedaje na skutki.
Pan pucybut. Konserwator powierzchni skórzanych.
Koncert na placu przed bazyliką Guadalupe.
Wiara jest zapleczem.
Blues brothers.
Brzemienność.

Eksodus

W Goleszowie na Śląsku Cieszyńskim też był obóz. W Dębowcu koło Skoczowa także ginęli więźniowie w pasiakach.

(więcej…)

Kózpasterstwo

Aaa, bo nic, tylko te koty i koty.

Mnie dziś oblazły inne futrzaki: dwie damy z młodymi. Jabłko wysępiły. I parę garści trawki (do jedzenia, do jedzenia, żeby nie było niedomówień i niedomyśleń).

I zapozowały wdzięcznie, oczywiście na wybiegu.

Rodzice Maryi

Padwa: dzieje Joachima i Anny zapisane przez Giotta na ścianach kaplicy Scrovegnich.

40 fresków Giotto di Bondode namalował na początku XIV w. w kaplicy zbudowanej jako wynagrodzenie za grzech lichwy, jakiego dopuścił się padewski bankier Reginald Scrovegni. Musiał być nielichym zdziercą, skoro go nawet Dante wśród piekielnych bohaterów umieścił.

Nowy Testament milczy na temat rodziców Maryi Panny. Inspiracją dzieła w tej części była apokryficzna Protoewangelia Jakuba. Miłego oglądania.

  • Joachim jest bezdzietny. To znak Bożego przekleństwa. Nie zasługuje na złożenie ofiary Panu. Dlatego kapłan Ruben (ten w zielonym) przepędza Joachma, tulącego baranka, ze świątyni.
  • Zasmucony Joachim przez 40 dni (skąd my to znamy?) mieszka wśród pasterzy na pustkowiu. Radosny pies u jego stóp jest znakiem szczęścia, które niebawem nadejdzie.
  • Anioł ukazuje się Joachimowi i zapowiada narodziny dziecka. Ten, uradowany, składa w ofierze baranka. Najwyższy ją przyjmuje, czego niezbicie dowodzi wyciągnięta z niebios w stronę ołtarza Jego dłoń.
  • Śpiącemu Joachimowi ukazuje się anioł, który nakazuje mu powrót do Jerozolimy.
  • Anioł zwiastuje Annie dobrą nowinę: będziesz się cieszyć potomstwem. Za drzwiami służąca przędzie nić. To symbol toczących się obok, w świecie, ludzkich losów.
  • Anna wychodzi naprzeciw powracającego Joachima do Złotej Bramy. Spotkawszy się tutaj, rzucają się sobie w ramiona. Powitalny pocałunek jest momentem Niepokalanego Poczęcia Maryi (czyli bez grzechu pierworodnego, z pominięciem czasu w pierwszej kolejności odkupionego przez śmierć Jezusa na krzyżu).
  • Narodziny Maryi. W drzwiach położna odbiera od służącej, co wcześniej była prządką, utkaną świeżo bieliznę. Służące (na dole obrazu) myją i kładą w powijaki niemowlę, które następnie (górna część sceny) prezentują matce – Annie.
  • Joachim i Anna oddają trzy lata liczącą Maryję do szkoły przy świątyni jerozolimskiej. Według tradycji miała się tutaj uczyć Tradycji, Pisma oraz zajęć domowych. Legenda mówi, że w szkole nabyła biegłość w tkactwie. Miała tkać materiał na zasłonę do Świątyni w chwili Zwiastowania. Potem zasłona ta miała się rozerwać na dwoje w momencie śmierci Jezusa. To piękna symbolika Człowieczeństwa Jezusa, które ukształtowało się w ciele Maryi, niczym na warsztacie tkackim, by zasłonić Jego Bóstwo, a rozdarte zostało męką na krzyżu.